Ik zál leven

Haar voetafdruk reist mee het leven door. Net als zij.

Wat is jouw persoonlijke verbinding met rouw?

Afgelopen donderdag was ik heel even terug op die plek, terug bij het afscheid nemen van ons kleine meisje, het voelen van die intense pijn en tegelijk dat opborrelende vertrouwen, ergens diep van binnen.  Vandaag start mijn opleiding tot rouwbegeleider. De vraag was om een stuk tekst, muziek of iets anders mee te nemen wat voor jou een persoonlijke verbinding heeft met het thema verlies en rouw. Al dagen liet ik mijn gedachten erover gaan. Wat zou ik kiezen? Ik scrolde de playlist vol liedjes door, mijn 'rouwlijst', waarin alle aspecten van het rouwproces aan bod komen. Liedjes die verbonden zijn met haar, met mijn persoonlijke rouw.

Zo zat ik dus donderdag te mijmeren. Te overdenken. Te zoeken naar iets dat ik passend vond. Maar in al die liedjes miste ik iets. Het geheel. Die drang en dat diepe vertrouwen dat als ergens het leven ophoudt, jij nog altijd het leven verdient. Ik vertelde het tegen mijn man. 'Ik wil zo graag delen wat mijn missie is. Dat ik tot in het diepst van mijn ziel geloof dat je -zelfs in je diepste pijn- mag hopen en vertrouwen dat je op een dag weer zal leven. LEVEN. Dat zelfs die grote en heftige pijn van het missen zich langzaam kan omvormen. Dat je je door al die lagen heen bijt, ze allemaal voelt, vervloekt, doorstaat en dan weer boven komt. Het licht wordt. Je weer vreugde voelt. Leven.'

Ik zwaaide met het boekje in mijn hand, een boek over groei na heftige gebeurtenissen. Want ja, heftige gebeurtenissen en grote verliezen kunnen schade toebrengen. Maar er bestaat ook groei vanuit diezelfde pijn. En precies daar ligt mijn diepste drijfveer om te starten met de opleiding tot rouwbegeleider. 'Ik wil dit hele boek delen. Ik weet alleen niet welk stuk ik dan kan gebruiken. En eigenlijk wil ik gewoon een mooie tekst, een lied dat hier helemaal bij past.' Manlief zei niets, maar maakte een knikje met zijn hoofd naar het scherm. Beste Zangers stond op. Anneke van Giersbergen was een minuutje geleden aan haar lied begonnen, Sobrevivire, Ik zal overleven. Met haar loepzuivere stem zong ze de woonkamer in. Ik zweeg. Luisterde hoe zij woorden gaf aan mijn vurige betoog van zojuist. De tranen rolden over mijn wangen. 'Ik denk dat daar je antwoord is', zei mijn man. 

Leven met en na rouw

Hoewel het lied zelf vertelt over een relatiebreuk, het verdriet en de zoektocht opnieuw het leven en de liefde in,  bracht het mij terug naar die ene avond dat we wisten dat we haar los moesten laten, dat prachtige meisje van vier weken oud in mijn armen. Zo lang mogelijk hadden we ontkend. We wilden het niet weten, ook al wisten we dat het moment van loslaten zou komen. En nu was het moment daar. In de komende uren zouden we haar moeten loslaten - voor altijd. De pijn benam me letterlijk de adem. En tegelijk voelde ik dat diepe vertrouwen. Ook hierna zouden we doorgaan. Het leven weer in. Dwars door de pijn heen zouden we ons een weg terug zoeken, tot we daar weer waren: LEVEN. We zouden overleven, en daarna weer leven. Voluit leven.

Een weekend lang draaide ik dit nummer en vroeg me af of ik dit wilde draaien of voorlezen. En zo besloot ik zondagmiddag dat ik het zou voorlezen. In het Nederlands. In dichtvorm. Aangepast aan het overlijden van dat kleine meisje. Met het verhaal over onze liefde. Onze pijn. Onze rouw. En ons verlangen naar en diepe vertrouwen op het leven en de liefde.

Sobrevivire - ik zal (over)leven

Vrije/aangepaste vertaling, geïnspireerd op de uitvoering van Anneke van Giersbergen

Nog even en dan eindigt het

Moet ik je laten gaan

Is er nooit meer wij

Jouw lichaam niet langer

verstrengeld met mij

Na vandaag verlaat jij ons - voor altijd

Zullen herinneringen die we maakten

langzaam vervagen

slijten door eindeloos

nieuwe dagen

Maar jou vergeten

zal ik niet

En ik weet

Op een dag voel ik de zon

Zie ik de schoonheid van het leven

weer even

Op die dag voel ik de kracht 

om door te gaan

zelfs zonder jou

Mijn hoofd rechtop geheven

Ik ZAL weer leven

Onvermijdbaar is het lot

Mijn hart gebroken

Jij was mijn licht

mijn liefde

mijn lied

Ons samen eindigt

Maar jou vergeten

zal ik niet

En ik weet

Op een dag voel ik de zon

Zie ik de schoonheid van het leven

weer even

Op die dag voel ik de kracht 

om door te gaan

zelfs zonder jou

Mijn hoofd rechtop geheven

Ik zal weer LEVEN

Heel even vergaten we de rauwe werkelijkheid

Konden ons niet voorstellen dat we ooit 

zonder jou

kleine meid 

Ik zal je herinneren

Al breekt mijn hart door jou te missen

Ik zal doorgaan

Weer leven

Jouw liefde

in alles verweven

De liefde blijf ik voelen

De liefde dat ben jij

En jij bent in alles

verbonden - en vrij

Uiteindelijk deelde ik trouwens toch maar gewoon mijn verhaal. Met de levenslessen die dat kleine meisje me leerde. Maar ik wilde je dit gedicht niet onthouden ;-)
Ik hoop je ook in dit komende schooljaar te mogen inspireren, met het leven én de liefde. 

Liefs,
Arianne