Schrijf je Rouw

De tranen rollen over haar wangen. Ze kijkt me aan. 'Maar Arianne, het is toch niet normaal dat ik na drie jaar nog zoveel moeite heb met het overlijden van mijn vader? Ik bedoel, ik ben een volwassen vrouw, ik ben zelf moeder. Dit zou nu toch anders moeten zijn?' 

Ken je dat gevoel? Dat je het liefst de deken over je hoofd trekt en nooit meer opstaat? Niet omdat je niet wilt, maar omdat het opstaan je meer energie kost dan het blijven liggen. Ik herinner me nog die eerste weken na het overlijden van ons dochtertje Aimée. Ik moest mezelf uit bed duwen, me naar de badkamer slepen, waar ik met veel moeite een tandenborstel door mijn mond haalde en een oude trui aantrok. Vervolgens smeerde ik op de automatische piloot een broodje, deden we er tijden over om te bedenken wat we die avond moesten eten en wat we dan aan boodschappen nodig hadden.

Als rouw je leven binnenwandelt, krijg je onherroepelijk te maken met je omgeving. De mens leeft doorgaans niet in totale afzondering, maar in een omgeving met mensen om zich heen. Rouwen doe je dus niet alleen. Je hebt te maken met een omgeving die ook iets van je rouw vindt. Die een mening heeft. Die mening soms niet onder stoelen of banken steekt. En jij zult daar dus een weg in moeten vinden. Maar hoe doe je dat? Hoe ga jij als rouwende om met je omgeving?

Nog ver voor ik zwanger was, wisten we hoe we haar zouden noemen, onze eerste dochter. We waren er al uit op de derde date. Het begon met een geintje. In een ietwat jolige en vooral verliefde bui bedachten we namen, voor het geval we ooit samen kinderen mochten krijgen. Een aantal jaren later waren we nog steeds samen én ontmoetten we ons eerste kindje. Het was een zoon. De jongensnamen die we tijdens die derde date opperden, haalden het allemaal niet.

Ik herinner me nog goed die eerste weken na het overlijden van Aimée. Ik was kapot. K-A-P-O-T. Met hoofdletters inderdaad. Op het moment dat ik het mandje met mijn kind in het graf zette en er zelf weer uitklom, voelde ik hoe alle energie uit mijn lijf verdwenen was. Een extreme vermoeidheid viel over me heen. Al die maanden hadden we onder hoogspanning geleefd en nu was onze taak volbracht. Ons meisje lag daar en wij konden niets meer doen, behalve de stilte en de leegte accepteren en gaan voelen. Dat uitte zich in een lijf dat overal pijn deed, een hevige vermoeidheid en het verlangen naar een hele lange winterslaap. De vermoeidheid bleef nog lang. Waarom kost rouwen zoveel energie?

Het kan pittig zijn om 'toe te moeten kijken' terwijl iemand in je omgeving rouwt. Het liefst zou je iets willen doen. Concreet. Om de pijn en het verdriet een heel klein beetje minder te maken. Wat kun je nu betekenen voor iemand die rouwt? Hoe kun je iemand steunen die rouwt? In deze blog een aantal tips hoe je er kunt zijn voor iemand in wiens leven een gat geslagen is.