Als iets je leven compleet overhoop haalt, is het rouw. Rauwe rouw. Door de dood van een dierbare verandert ineens alles.
Na het verlies breekt er onherroepelijk een nieuwe dag aan. Je moet opnieuw deelnemen aan de wereld. Maar jouw wereld is compleet veranderd.
Hoe doe je dat? Rouwen en je weer verhouden tot dat leven?
Ieder mens rouwt op een eigen manier, op een eigen tempo. Jij dus ook. Je zoekt daarin naar jouw weg en jouw manier. Wat betekent dit verlies voor jou? Hoe nu verder? Hoe neem je dat verdriet en gemis mee én creëer je weer een betekenisvol en vreugdevol leven?
Dat kan. Ook voor jou.
Een leven waarin het missen er mag zijn, zonder dat het je hele dag bepaalt.
Een leven waarin er ruimte is voor rouw én voor genieten.
Een leven wat weer vanuit je tenen geleefd wordt.
Je hebt er wel wat voor te doen. Durf jij diep in je hart te kijken? Durf je woorden te geven aan dat wat leeft, aan dat scala aan gevoelens dat komt kijken bij rouw? Rouw gaat niet alleen over verdriet en gemis. Rouw gaat over boosheid, angst, fijne herinneringen, liefde, de confrontatie met jezelf. Als jij onder ogen durft te zien waar rouw jou werkelijk geraakt heeft en de zoektocht aandurft naar wie je nu bent zonder... Dan is ook voor jou dat leven weer mogelijk. Misschien nog wel intenser dan voorheen.
Meer grip op rouw en leven
In dit unieke 1-op-1-traject duik jij vol in wat JIJ nodig hebt om weer voluit te leven na verlies.
Al schrijvend rouw in je leven verweven
Geef woorden aan dat wat leeft en krijg grip op rouw en leven.
De plek om te delen, leren en ervaren
De vRouwclub is een bijzonder en speciaal platform voor vrouwen die rouwen.
Dat het leven soms grote lessen uitdeelt, weet ik als geen ander. Ik liep de nodige averij op in en door het leven, maar na elke klap onderzocht ik wie ik nu was te midden van al dat tumult. En na elke klap stond ik weer op.
Het leven gaf die klappen, terwijl ik midden in het leven stond. Zo namen wij afscheid van ons kind en onze verdere kinderwens in een fase waarin iedereen aan het opbouwen was, trouwde of kinderen kreeg. Hoe maak je ruimte voor rouw als de wereld om je heen doorgaat? Door te besluiten dat jouw leven anders mag. Ik geloof dat je ondanks én door tegenslag, pijn en verdriet kunt groeien. Ik gooide het roer om, besloot mijn hart te volgen, startte met schrijven, verdiepte mij in het vakgebied rouw én leef nu mijn missie in ruimte maken voor rouw. En nu sta ik hier, volop genietend van het leven. Intens en bewust levend in het hier-en-nu. Nooit zonder het verlies. Maar met een grote levenswinst.
Nooit leefde ik namelijk meer voluit dan nu, van mijn tenen tot mijn kruin. Juist door het overlijden van onze dochter Aimée leerde ik dat ik volledig mijzelf mocht worden. Meer over Arianne
Volg Arianne op Facebook en Instagram
Door omstandigheden kan zomaar alles veranderen, waardoor je leven er ineens totaal anders uitziet. Dat weet jij mogelijk als geen ander.Natuurlijk weet ook ik dat uit ervaring. Op het moment dat de arts de woorden uitsprak dat ons kleine meisje niet geopereerd kon worden, veranderde alles. En in september dit jaar merkte ik het opnieuw. Op een totaal ander vlak. Een stuk onschuldiger en minder intens. Maar desondanks had het een flinke impact.
Als een dierbare is overleden, kun je in je rouwproces te maken krijgen met schuldgevoelens. Schuldgevoelens over wat je gedaan hebt of juist niet gedaan hebt. Schuldgevoelens over keuzes die je gemaakt hebt, of juist niet gemaakt hebt. Dingen die je met de kennis van nu anders had willen doen. Mensen om je heen roepen dat het niet nodig is om je schuldig te voelen. Je hebt toch je best gedaan? Maar daarmee verdwijnt dat gevoel niet. Hoe ga je om met dat schuldgevoel na verlies?
Rouw neemt geen vakantie. Rouw trekt zich weinig van jouw vakantie aan. Als je op reis gaat, reist rouw met je mee. Ineens staat ze voor je neus. Is ze snel voor jou op de bank in je vakantiehuis geploft. Ligt ze naast je in een bedje aan het zwembad. Of wandelt ze achter je, terwijl je met je rugzak door de bergen klautert. Rouw reist met je mee.
Haar verhaal rolde eruit. Het wilde gedeeld worden. Herinneringen kwamen bovendrijven. Tranen rolden over haar wangen. Maar onder die tranen zag ik het gebeuren. De gloed. Een glimlach brak door. Onder die tranen begon haar gezicht te stralen. Haar woorden bleven rollen, net als haar tranen. De tranen symboliseerden haar pijn, het missen. Maar wauw. Haar gezicht daaronder. Het was pure trots. Echte liefde.
De gordijnen waren gesloten. Zo wist de buitenwereld: daar rouwt het. Binnen was het donker. Het voelde somber, zo zonder spoortje daglicht. Gelukkig deden de lampen hun werk. De hele familie had zich verzameld. In stemmig zwart uiteraard. Verwonderd keek het meisje om zich heen. De gezichten van de grote mensen stonden serieus. Alsof er niet meer gelachen mocht worden. Dit was een hele ernstige aangelegenheid. Opa was dood. En dat moest gepast gedragen worden.
Tijd. Heb jij er wel eens bij stilgestaan wat een bijzonder begrip dat is, tijd? Vandaag wil ik het even met je hebben over dat bijzondere verschijnsel. Want objectief gezien kunnen we vaststellen dat een dag 24 uur heeft. Zeven dagen vormen samen een week en 52 weken een jaar. Objectief gezien duurt zo'n jaar dus wel een tijdje. Ik bedoel, 365 dagen is best veel, toch?
