Schrijf je Rouw

'Je hebt altijd een keuze.' Het wordt soms te pas en te onpas geroepen. En het kan een schop tegen het zere been zijn als jij zojuist door het leven volledig gepasseerd lijkt. Je verloor iemand die je intens dierbaar was. Je kreeg te horen dat je gezondheid niet meer (volledig) terugkomt. Je kinderwens zal onvervuld blijven. Er valt genoeg te noemen waarbij het leven je niet een ja/nee-keuzeformulier geeft. Het leven gebeurt. En toch... heb je daarbinnen ergens een keuze. Ik wil er twee dingen met je over delen.

Het was ergens in het vroege voorjaar van 2017 dat we besloten om nog één laatste keer voor een zwangerschap te gaan. Vanzelfsprekend was dat niet. Ik wist dat het een nieuwe duik in een depressie zou zijn. Opnieuw negen maanden die grauwe, zwarte deken over mijn leven. Opnieuw negen maanden lang dag voor dag afkruisen, tot op de dag van de bevalling het licht in mijn hoofd weer aan zou gaan. Want de kans dat het licht op de dag dat ik zwanger zou raken uit zou gaan, was een procent of 95. En nee, dat heeft níets te maken met 'wat je denkt, gebeurt ook', maar alles met die rothormonen.

"Ik geloof in het leven. Meer dan wat dan ook, geloof ik in het leven.Dat leven, dat soms zo fantastisch mooi kan zijn en soms zo bizar veel pijn doet.Ik geloof in het leven, dat in al zijn facetten geleefd dient te worden.Ik geloof in intens en bewust genieten van golven van geluk én in de pijn van het leven recht in de ogen aankijken."

Begin december verscheen er een artikel online op nu.nl over het verhaal van Aimée. Het was mooi en bijzonder om na vijf jaar haar verhaal weer eens te mogen vertellen. Ik deelde met een reden. Enerzijds om meer bekendheid te krijgen voor de hartafwijking als doodsoorzaak nummer 1 (!) onder kinderen tot vijftien jaar, anderzijds om te laten zien dat je wereld na verlies aan gruzelementen ligt, maar er bijna vijf jaar later óók weer heel mooi uit kan zien. We hopen andere ouders, andere rouwenden, daarmee perspectief te bieden. Maar op het delen van een kwetsbaar verhaal komen reacties. Liefdevol. Warm. Én ongezouten meningen. Dat is niet alleen als je online je verhaal deelt. Ook in het dagelijks leven zijn er genoeg mensen die ongevraagd hun mening delen over jouw situatie. Als de dood aan je deur staat. Als verlies je getroffen heeft. Als je rouwt. Mensen vinden iets en delen zonder te vragen. Hoe ga je daarmee om?

‘Geef gewoon hulp. Ga naar iemand toe, neem hem of haar mee de deur uit, kook eten, doe zonder te vragen. Want een rouwende vraagt vaak niet om hulp.’ Bij het lezen van die woorden in een tijdschrift, quote van een rouwdeskundige, twijfelden mijn nekharen geen seconde. Ze stonden direct rechtop. Ik voelde het borrelen van binnen en ik zag de hordes “redders” al klaarstaan. Een goed moment om iets van mijn eigen visie te delen op hulp geven, hulp vragen en hulp ontvangen. Juist als je rouwt.

Door omstandigheden kan zomaar alles veranderen, waardoor je leven er ineens totaal anders uitziet. Dat weet jij mogelijk als geen ander.Natuurlijk weet ook ik dat uit ervaring. Op het moment dat de arts de woorden uitsprak dat ons kleine meisje niet geopereerd kon worden, veranderde alles. En in september dit jaar merkte ik het opnieuw. Op een totaal ander vlak. Een stuk onschuldiger en minder intens. Maar desondanks had het een flinke impact.