Het was ergens in het vroege voorjaar van 2017 dat we besloten om nog één laatste keer voor een zwangerschap te gaan. Vanzelfsprekend was dat niet. Ik wist dat het een nieuwe duik in een depressie zou zijn. Opnieuw negen maanden die grauwe, zwarte deken over mijn leven. Opnieuw negen maanden lang dag voor dag afkruisen, tot op de dag van de bevalling het licht in mijn hoofd weer aan zou gaan. Want de kans dat het licht op de dag dat ik zwanger zou raken uit zou gaan, was een procent of 95. En nee, dat heeft níets te maken met 'wat je denkt, gebeurt ook', maar alles met die rothormonen.
Ik wilde delen. Bekendheid geven aan dat wat nog zo onbekend was: de zwangerschapsdepressie. En ik hield van bloggen. Dus maakte ik vast een pagina aan. Zwarte Roze Wolk, moest het worden. De rest is geschiedenis.
Ik raakte zwanger.
Het licht in mijn hoofd ging uit, nog vóór de test positief was.
En ik wilde schrijven.
Delen.
Maar ik wachtte nog heel even...
tot iedereen wist dat er een kleine kruimel kwam.
Bij elke nieuwe emotionele gebeurtenis schreef ik...
De eerste blog rolde zonder moeite uit mijn vingers. Het ging niet over die depressie. Het ging over de angst om dat hele kleine wonder in mijn buik te verliezen. Want er was iets niet goed, hoorden we totaal onverwacht. En niemand kon vertellen wat het was.
Ik schreef alsof mijn leven er vanaf hing. En ik bleef schrijven. Elk artsenbezoek. Elke wachtweek. Elke onzekerheid deelde ik. Een hele zwangerschap lang. Aimée haar korte mensenleven lang. En juist ook de rauwe rouw na haar overlijden kwam ik mede dankzij dat schrijven door.
Bij elke nieuwe emotionele gebeurtenis schreef ik, vóór ik ging slapen. Alle losse eindjes in mijn hoofd gooide ik op dat papier. Na haar overlijden hielp het me om grip te krijgen op de storm in mijn hart. En stukje bij beetje hielp het schrijven mijn hart helen. Terugkijkend begreep ik pas waarom. Ik schreef niet alleen wat ik meemaakte. Waar we doorheen gingen. Maar veel meer dan dat onderzocht ik mijn binnenwereld tijdens dat schrijven. En daar zit de kracht van schrijven. In elke situatie. Bij elke vorm van verlies, tegenslag of emotionele gebeurtenissen. Dus ook voor jou.
Schrijven bij rouw, verlies of heftige emoties werkt
Ik gun je dat je dat ontdekt. Schrijven werkt. Het zet iets in beweging. Het geeft ruimte. Lucht. Dat is niet alleen mijn ervaring, het blijkt ook uit vele onderzoeken. En dat terwijl het zó eenvoudig is. Pak een pen, papier en stel jezelf wat specifieke vragen tijdens het schrijven.
Ontdek zelf tijdens de live online schrijfworkshop (via Zoom) de wondere wereld van het schrijven rondom verlies. Dan vertel ik je wat het je kan brengen en hoe je het aanpakt én ga je vooral zelf aan de slag met schrijven. Geschikt voor elke situatie waarin je met emotioneel heftige momenten te maken kreeg of krijgt.