"Ik geloof in het leven. Meer dan wat dan ook, geloof ik in het leven.
Dat leven, dat soms zo fantastisch mooi kan zijn en soms zo bizar veel pijn doet.
Ik geloof in het leven, dat in al zijn facetten geleefd dient te worden.
Ik geloof in intens en bewust genieten van golven van geluk én in de pijn van het leven recht in de ogen aankijken."
Vorige week bezocht ik het event van Wendy Marsman. Met pijn in mijn buik ging ik erheen. Ik wist dat ik iets te doorbreken had. Ergens mee te breken had. Want ik heb een visie. Een missie. Maar veel te vaak houd ik me in. Zwak ik mijn woorden af. Terwijl ik die visie heel goed weet.
Na de start van het event, die de hele zaal kippenvel gaf, vroeg Wendy ons om onze boodschap op te schrijven. De boodschap die we voelen, voor onszelf of de wereld. Ik noteerde een paar woorden. Ik weet wat die boodschap is. Die is er niet alleen gekomen door het verliezen van Aimée. Die is er gekomen door alle shit die daarvoor al op mijn levensweg werd uitgestort. Maar door Aimée kon ik hem eindelijk pakken. Alsof ze het laatste duwtje gaf.
Goed. Ik schreef dus die paar woorden op. Mijn hand ervoor. Ik voelde me net als vroeger op school. Stel je voor dat de buurvrouw het ziet. Ik wist dat ik ergens op die dag op te staan had, maar had een plekje gekozen achterin, tussen de mensen. Viel ik niet zo op. De dag vloog voorbij. Niet in woorden uit te drukken wat daar allemaal gebeurde. En 's middags wist ik: het is tijd. Dus koos ik een plekje aan het gangpad. Wendy plukte me eruit. 'Kom maar naar voren', zei ze, terwijl ze mijn hand pakte en me meenam.
'Wat is jouw boodschap voor de wereld?', vroeg Wendy.
Direct klonk er een woord door mijn lijf. Geen twijfel. Ik voelde het tot in mijn tenen. Moest het alleen "nog even" hardop zeggen. Met een stuk of 65 andere mensen in de zaal, die allemaal hun verhaal hadden. Die allemaal ergens op de weg verlies leden. Soms veel.
'Leven', antwoordde ik. 'No matter what.'
Ze nodigde me uit om te delen. Geen voorbereiding. Geen uitgedachte boodschap. Gewoon, daar, op dat moment. Daar stond ik dan, met lege handen. En een blik die kon doden, omdat ik voor de leeuwen gegooid werd. Waar ik overigens zelf naar verlangde. Je hebt door het ongemak heen te gaan. Het leven aan te kijken.
Pas later realiseerde ik me dat ik niet eens echt zenuwachtig was, omdat de vlam brandde. Ik voelde die woorden in mijn lijf. De boodschap die eruit moest. Leven. No matter what. Ook als verlies op je pad komt. Ook als het vaak komt. Je mag steeds opnieuw kiezen voor leven. Dwars door de pijn heen. Heb je wel voor te voelen. De mooie en de lelijke kanten van het leven.
Ik geloof in het leven. Meer dan wat dan ook, geloof ik in het leven.
Dat leven, dat soms zo fantastisch mooi kan zijn en soms zo bizar veel pijn doet.
Ik geloof in het leven, dat in al zijn facetten geleefd dient te worden.
Ik geloof in intens en bewust genieten van golven van geluk én in de pijn van het leven recht in de ogen aankijken.
Ik geloof, zo vertelde ik daar op dat event, dat ondanks al die shitzooi op de weg je nog steeds voluit mag leven. Omdat JIJ leeft. Omdat JIJ er bent. Omdat DIT leven IS. Omdat JIJ het verdorie waard bent om betekenis en waarde te geven aan het leven.
We zijn iemand in relatie tot de ander. Maar durf je ook nog iemand te zijn als alles om je heen wegvalt? Mág je dan nog steeds leven van jezelf? Durf je dan te leven voor jezelf, dóórleven zonder die ander?
Er is geen one way. Geen quick fix. Het gaat niet zonder pijn. Het vraagt je om stap voor stap alles aan te gaan. Maar het geeft je LEVEN. En er is geen groter kado in het leven dan jezelf dat leven schenken.
En dat is exact wat ik door wil geven.
Aan jou.
Leven.
Als jij 1-op-1 met mij komt werken, dan leer ik je niet rouwen. Ja, dat leer ik je ook. Maar meer dan dat leer ik je leven. Dwars door alles heen wat je al verloren bent. Dwars door alles heen wat je in de toekomst mogelijk nog verliest. Leven. No matter what. Ook voor jou.
Het vraagt je wel altijd om in actie te komen. Die ene eerste stap te zetten. En als jij dat nu voelt, dat verlangen om te leven, no matter what, ook al zie je nog niet hoe, stuur me een mail en zeg het. Dat dit is wat je wilt. Dat je daar hulp bij wilt. Soms is die ene kleine stap het begin naar de prachtige weg (terug) naar jezelf.