Luisteren is niet hetzelfde als gehoord worden

"De meeste mensen luisteren niet met de intentie om te luisteren, maar met de intentie om te antwoorden. Luister met de bedoeling om te begrijpen, niet met de bedoeling om te antwoorden." Deze woorden van Stephen Covey hangen al sinds jaar en dag bij ons thuis in het kleinste kamertje. De ideale plek om deze woorden door te laten dringen, zeker wanneer je zojuist vanuit een gesprek in de stilte op de wc bent beland. 
Het geeft je direct een goed reflectiemoment: luister je nu om je eigen standpunt te maken, om je eigen verhaal te vertellen, jouw ideeën of ervaringen direct op te lepelen in reactie op die ander? Of luister je echt om die ander te begrijpen?

We noemen veel dingen een gesprek, maar in mijn ogen is een gesprek pas een gesprek als de intentie er is om de ander te begrijpen. Maar écht te begrijpen. Te laten voelen dat je dat wilt. Zodat de ander zich gehoord voelt. In het ideale gesprek werkt dat bij voorkeur twee kanten op. Het levert prachtige, verdiepende gesprekken op.

En toch hè? Toch werkt het vaak niet zo.

Ongevraagde adviezen en ervaringsverhalen

Je herkent het vast. Je hebt net een diagnose gehoord waardoor het leven op een dag zal eindigen. Een dierbare is overleden. Je hebt een heftige gebeurtenis meegemaakt. Wat het ook is, al snel zul je dit soort "gesprekken" herkennen.

• 'Jeetje wat heftig zeg', gevolgd door een serie ongevraagde adviezen.
• 'Sjonge ja, wat een verhaal joh', gevolgd door een eigen ervaring of de ervaring van de neef van de buurvrouw, die het misschien nog wel een graadje erger had, of die wonderwel genas.
• 'Ik hoop maar dat het snel beter gaat hoor', vaak gepaard met de non-verbale boodschap dat de ander hoopt dat je er snel over ophoudt.
• 'Je moet echt...', gevolgd door een uiteenzetting van wat de ander zou doen die toch echt niet in jouw situatie zit.

Ik wed dat jij ook een hele serie van dit soort gesprekken kunt oplepelen. Ik herinner me in elk geval een hoop ongemakkelijke gesprekken, al in de zwangerschap van Aimée*. Ongevraagde adviezen. Eigen meningen die ongevraagd en plompverloren gedropt werden.

Eerst toen we hoorden dat ze het syndroom van Down had. Opnieuw toen we rond de twintig weken zwangerschap hoorden welke hartafwijking ze had en we opnieuw voor grote keuzes stonden. Na haar overlijden. In het rouwproces. Het begeleiden van onze zoon op dat pad. Gesprekken waarin er wel gepraat wordt, maar je je niet gehoord voelt.

De kunst van het verdragen

Steeds weer viel het me op hoe moeilijk mensen het vinden om samen met je stil te zijn. Hoe moeilijk ze het ongemak konden verdagen. Hoe weinig vragen ze stelden om samen te onderzoeken waar het raakte en wat er nodig was.

En weet je nu welke gesprekken ons in die tijd het meest dierbaar zijn geweest?
Precies.

Die gesprekken waarin er stiltes vielen. Het ongemak verdragen werd. Mensen met ons meevoelden. Ons vragen stelden en ons daarmee lieten onderzoeken hoe het voor ons was. Wat we wilden. Wat we nodig hadden. Die gesprekken maakten het verschil. Deze mensen luisterden met de intentie om ons écht te begrijpen. Om ons te helpen onszelf en de situatie te begrijpen. Gesprekken waarin we ons gehoord voelden.

Want zó eenvoudig kan het zijn. Maar zo ingewikkeld vinden we als omgeving een écht gesprek blijkbaar toch. 

Behoefte aan een echt gesprek?

Heb jij in jouw situatie behoefte aan een écht gesprek? Een luisterend oor waar je écht iets aan hebt, dat je verder brengt? Ik ga met plezier met je in gesprek, om samen jouw vraagstuk te verhelderen of om samen te voelen en te verdragen wat gezien en gevoeld mag worden. Mail gerust voor de mogelijkheden. Of boek zelf een gratis bakkie in mijn agenda om even kennis te maken en om zelf te ervaren of er een klik is. Nee, das geen ongevraagd advies. Gewoon een mogelijkheid :-)

Ik ga graag met je in gesprek.
Om te luisteren.
Je vragen te stellen.
Om je te horen.
Met de intentie om je écht te begrijpen.
Zodat jij je gehoord voelt.

Ik spreek je graag!

Lieve groet,
Arianne