Rouw haalt je leven overhoop. Het overlijden van een dierbare verandert alles. Na het verlies breekt er onherroepelijk een nieuwe dag aan. Je moet opnieuw deelnemen aan de wereld. Maar jouw wereld is compleet veranderd. Hoe doe je dat dan, rouwen en je weer verhouden tot dat leven?
Ieder mens rouwt op een eigen manier, op een eigen tempo. Jij dus ook. Rouw is heel persoonlijk. Wie jij bent en wat jou in je leven gevormd heeft, heeft mede invloed op je rouwproces. Je zoekt in het verlies naar jouw weg en jouw manier. Wat betekent dit verlies voor jou? Hoe nu verder? Hoe neem je het verdriet en gemis mee én creëer je weer een betekenisvol en vreugdevol leven?
Dat kan. Ook voor jou.
Een leven waarin het missen er mag zijn, zonder dat het je hele dag bepaalt.
Een leven waarin er ruimte is voor rouw én voor genieten.
Een leven wat weer vanuit je tenen geleefd wordt.
Je hebt er wel wat voor te doen: rouwarbeid. Durf jij diep in je hart te kijken? Durf je woorden te geven aan dat wat leeft, aan dat scala aan gevoelens dat komt kijken bij rouw? Rouw gaat niet alleen over verdriet en gemis. Rouw gaat over boosheid, angst, fijne herinneringen, liefde, de confrontatie met jezelf. Durf te zien, te voelen, waar rouw jou geraakt heeft en ga de zoektocht aan naar wie je nu bent zonder... Het helpt léven weer mogelijk te maken. Misschien nog wel intenser dan voorheen.
Een ontdekkingstocht
De volledige schrijfreis
Eenmalig uittesten of juist bijhouden
Foto: Linse van Dijk
Dat het leven soms grote lessen uitdeelt, weet ik als geen ander. Het leven gaf wat klappen, terwijl ik midden in het leven stond. Zo namen wij afscheid van ons kind en onze verdere kinderwens in een fase waarin iedereen aan het opbouwen was, trouwde of kinderen kreeg. Hoe maak je ruimte voor rouw als de wereld om je heen doorgaat?
Door te besluiten dat jouw leven anders mag.
Ik geloof dat je ondanks én door tegenslag, pijn en verdriet kunt groeien. Al schrijvend ontdekte ik waar het pijn deed én waar ik naar verlangde. Ik gooide het roer om, besloot mijn hart te volgen, herschreef mijn blog om er een boek van te maken, verdiepte mij in de vakgebieden rouw & schrijven en geef de schoonheid van schrijven en leven graag aan je door.
En ondanks alle life events sta ik hier, volop genietend van het leven.
Intens en bewust levend in het hier-en-nu.
Nooit zonder het verlies.
Maar met een grote levenswinst en de drive om de kunst van het leven door te geven aan jou.
Volg Arianne op Facebook en Instagram
Ook te vinden op Condole, de app voor verbinding na verlies
Het kan pittig zijn om 'toe te moeten kijken' terwijl iemand in je omgeving rouwt. Het liefst zou je iets willen doen. Concreet. Om de pijn en het verdriet een heel klein beetje minder te maken. Wat kun je nu betekenen voor iemand die rouwt? Hoe kun je iemand steunen die rouwt? In deze blog een aantal tips hoe je er kunt zijn voor iemand in wiens leven een gat geslagen is.
Rouw is rauw. Het schudt jou, je leven én je emoties volledig door elkaar. Het lijkt wel alsof alles aan de oppervlakte komt te liggen. Je kunt kennismaken met emoties die je tot voor kort niet kende of nog niet eerder zo intens ervoer. Rouw en emoties: die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat geldt voor een scala aan emoties en gevoelens. Het kan helpend zijn om al die emoties die je ervaart, die hele brij, te ontwarren. Want het is niet alleen verdriet wat je voelt. Er is vaak zoveel meer.
In januari 2018 overleed ons dochtertje Aimée in onze armen. Haar hartje was onvoldoende in staat om haar groot te laten groeien. Gek genoeg was dit het mooiste en beste afscheid dat we ons konden wensen. We waren ons heel bewust van de 'zegen' van afscheid nemen. 'Als ze dan moet gaan, dan het liefst op deze manier', hebben we vaak tegen elkaar gezegd. Het maakte de pijn niet minder groot. Wel hadden wij het geluk dat er weinig losse eindjes waren, weinig onbeantwoorde vragen. Haar loslaten zette alles in mijn -ons- leven op zijn kop. Door afscheid te nemen van haar, werd mij in één klap duidelijk dat ik het anders mocht doen: leven. Bij de start van mijn opleiding tot rouwbegeleider deelde ik met de groep daarom de lessen die ik hieruit leerde. En vandaag deel ik ze ook met jou.
Ik herinner het me nog zo goed. Niet de details. Niet haar geur. Niet de exacte volgorde. Maar ik herinner het voelen. De pijn. En tegelijk het vertrouwen. Het zeker weten, diep van binnen. Het zeker weten dat ik op een dag weer zou leven. Echt leven. Voluit leven. Meer dan ik ooit tevoren had gedaan. Leven zoals het leven bedoeld was. Met al haar pijn en al haar hoogtepunten.
'Jullie zijn zo sterk samen.' 'Jeetje, jij bent zo sterk, ik denk niet dat ik dat zou aankunnen, mijn kind verliezen. Ik zou echt kapot zijn van verdriet en niets meer kunnen.''Ieder krijgt wat hij dragen kan.'Als jij te maken hebt met rouw (of een andere vorm van tegenslag), klinken deze opmerkingen je vast bekend in de oren en kun je wel wat varianten aanvullen. Ook ik hoorde deze opmerkingen na het overlijden van ons dochtertje Aimée, vaak en in vele varianten. Hoewel goedbedoeld, voelde het al snel als een dooddoener. Dus schokte ik na zo'n opmerking vaak wat met mijn schouders, mompelde wat in de trant van 'Tja, we moeten ook door hè, in bed blijven liggen is ook niet echt een optie' en bracht het gesprek snel op wat anders. En ondertussen dacht ik: je ziet niet hoe kapot ik me van binnen voel. Maar ik probeer mijn leven weer op te pakken, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Wat is daar sterk aan?
Hoe geef je vorm aan rouw? Hoe geef je betekenis aan een groot verlies? Veel prachtige initiatieven op het gebied van rouw, troost en steun zijn ontstaan uit ervaringsverhalen. Op mijn blog wil ik ruimte geven aan deze ervaringsverhalen. Elk mens rouwt op geheel eigen wijze en elk mens geeft op eigen wijze vorm en betekenis aan verlies.Vandaag lees je het verhaal van Marlieke. Zij startte stichting Hanne als eerbetoon aan hun prachtige dochter Hanne, om zo andere ouders met zo'n groot verlies licht en steun te brengen.
