‘Geef gewoon hulp. Ga naar iemand toe, neem hem of haar mee de deur uit, kook eten, doe zonder te vragen. Want een rouwende vraagt vaak niet om hulp.’ Bij het lezen van die woorden in een tijdschrift, quote van een rouwdeskundige, twijfelden mijn nekharen geen seconde. Ze stonden direct rechtop. Ik voelde het borrelen van binnen en ik zag de hordes “redders” al klaarstaan. Een goed moment om iets van mijn eigen visie te delen op hulp geven, hulp vragen en hulp ontvangen. Juist als je rouwt.

Door omstandigheden kan zomaar alles veranderen, waardoor je leven er ineens totaal anders uitziet. Dat weet jij mogelijk als geen ander.Natuurlijk weet ook ik dat uit ervaring. Op het moment dat de arts de woorden uitsprak dat ons kleine meisje niet geopereerd kon worden, veranderde alles. En in september dit jaar merkte ik het opnieuw. Op een totaal ander vlak. Een stuk onschuldiger en minder intens. Maar desondanks had het een flinke impact.

Als een dierbare is overleden, kun je in je rouwproces te maken krijgen met schuldgevoelens. Schuldgevoelens over wat je gedaan hebt of juist niet gedaan hebt. Schuldgevoelens over keuzes die je gemaakt hebt, of juist niet gemaakt hebt. Dingen die je met de kennis van nu anders had willen doen. Mensen om je heen roepen dat het niet nodig is om je schuldig te voelen. Je hebt toch je best gedaan? Maar daarmee verdwijnt dat gevoel niet. Hoe ga je om met dat schuldgevoel na verlies?

Rouw neemt geen vakantie. Rouw trekt zich weinig van jouw vakantie aan. Als je op reis gaat, reist rouw met je mee. Ineens staat ze voor je neus. Is ze snel voor jou op de bank in je vakantiehuis geploft. Ligt ze naast je in een bedje aan het zwembad. Of wandelt ze achter je, terwijl je met je rugzak door de bergen klautert. Rouw reist met je mee.

Haar verhaal rolde eruit. Het wilde gedeeld worden. Herinneringen kwamen bovendrijven. Tranen rolden over haar wangen. Maar onder die tranen zag ik het gebeuren. De gloed. Een glimlach brak door. Onder die tranen begon haar gezicht te stralen. Haar woorden bleven rollen, net als haar tranen. De tranen symboliseerden haar pijn, het missen. Maar wauw. Haar gezicht daaronder. Het was pure trots. Echte liefde. 

De gordijnen waren gesloten. Zo wist de buitenwereld: daar rouwt het. Binnen was het donker. Het voelde somber, zo zonder spoortje daglicht. Gelukkig deden de lampen hun werk. De hele familie had zich verzameld. In stemmig zwart uiteraard. Verwonderd keek het meisje om zich heen. De gezichten van de grote mensen stonden serieus. Alsof er niet meer gelachen mocht worden. Dit was een hele ernstige aangelegenheid. Opa was dood. En dat moest gepast gedragen worden.