Schrijf je Rouw

'Jullie zijn zo sterk samen.' 'Jeetje, jij bent zo sterk, ik denk niet dat ik dat zou aankunnen, mijn kind verliezen. Ik zou echt kapot zijn van verdriet en niets meer kunnen.''Ieder krijgt wat hij dragen kan.'Als jij te maken hebt met rouw (of een andere vorm van tegenslag), klinken deze opmerkingen je vast bekend in de oren en kun je wel wat varianten aanvullen. Ook ik hoorde deze opmerkingen na het overlijden van ons dochtertje Aimée, vaak en in vele varianten. Hoewel goedbedoeld, voelde het al snel als een dooddoener. Dus schokte ik na zo'n opmerking vaak wat met mijn schouders, mompelde wat in de trant van 'Tja, we moeten ook door hè, in bed blijven liggen is ook niet echt een optie' en bracht het gesprek snel op wat anders. En ondertussen dacht ik: je ziet niet hoe kapot ik me van binnen voel. Maar ik probeer mijn leven weer op te pakken, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Wat is daar sterk aan?

Hoe geef je vorm aan rouw? Hoe geef je betekenis aan een groot verlies? Veel prachtige initiatieven op het gebied van rouw, troost en steun zijn ontstaan uit ervaringsverhalen. Op mijn blog wil ik ruimte geven aan deze ervaringsverhalen. Elk mens rouwt op geheel eigen wijze en elk mens geeft op eigen wijze vorm en betekenis aan verlies.Vandaag lees je het verhaal van Marlieke. Zij startte stichting Hanne als eerbetoon aan hun prachtige dochter Hanne, om zo andere ouders met zo'n groot verlies licht en steun te brengen. 

Rouw is een reactie op verlies. We verliezen onherroepelijk in het leven. We associëren rouw vooral met de dood. Maar we verliezen op zoveel momenten. Mensen, wensen, werk, gezondheid, relaties: op alle vlakken kunnen we verliezen en dus rouw ervaren. Rouw is een hele normale reactie op verlies. Verliezen mag je raken, mag je pijn doen en mag je uit balans brengen. Dat rouwproces vraagt om ruimte. En om de vraag: hoe geef je betekenis aan jouw verlies? Hoe vervolg je jouw weg door het leven?

Missen. Als rouw je leven binnenkomt, is missen wel zo'n beetje de tweelingbroer die hij meeneemt. Rouw en missen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Missen neemt de ruimte in. Het pakt ruimte in je leven, je hart en kruipt voelbaar in elke vezel van je lijf. Het afwezige is ineens zo voelbaar aanwezig.

Er hangt een spreuk bij ons op het toilet. Je weet wel, op zo'n verjaardagskalender, waarvan ik negen van de tien keer vergeet de bladzijde om te slaan en die daardoor dus nog geen functie heeft. Maar goed, op die kalender staan van die leuke spreuken. Vaak een klein doordenkertje of er is op een leuke manier gespeeld met taal. Zo ook de spreuk waar ik het vandaag met je over wil hebben. 'Alles komt goed, de rest niet.' Laat hem even op je inwerken... 

Januari 2018. In mijn armen ligt het roerloze lichaampje van mijn dochter. In mijn hartstreek een hevige pijn. Zojuist is een deel van mijzelf doodgegaan en ik voel hoe mijn kind letterlijk van me wordt losgescheurd. Een week later draai ik haar mijn rug toe, wanneer we haar kleine babylichaampje achterlaten op de begraafplaats. Stap voor stap loop ik bij haar vandaan. Verder dan een moeder ooit van haar kind verwijderd hoort te zijn. Op het ritme van mijn stappen klinken slechts twee woorden in mijn hoofd. Nooit meer. Nooit meer. Nooit meer. Nooit meer mijn kleine meisje dichtbij. Nooit meer levend. Nooit meer écht gelukkig.