Rouw neemt geen vakantie

Vakantie. Het heeft even geduurd, maar ook voor mij is de vakantie nu definitief begonnen. 
'Wauw, wat is dit toch héérlijk', verzuchtten we gisteren. Barbecue aan, voetjes omhoog. Alsof we al een eeuwigheid vakantie hadden. En het was pas dag twee.
Het is de eerste vakantie na het overlijden van Aimée dat we écht genieten. Écht ontspannen. Voelen hoe het ook kan zijn. Vakantie zoals anderen vakantie ervaren. Zoals we het zelf 'vroeger' voelden. Uitstappen. Niets hoeven. Ontspannen.

Rouwen, rouwarbeid, is werken

Rouwen wordt niet voor niets rouwarbeid genoemd. Rouwen is werken, hard werken soms. Niet iets waarvan je even de deur achter je dichttrekt als je op vakantie gaat.
'Doei rouw, tot over een week of drie! Ik stap even uit en zie wel welke stapel er te doen ligt als ik terugkom!'
Rouw trekt zich daar weinig van aan. Als je de deur van het 'gewone' leven dichttrekt en de deur van de vakantie opent, glipt rouw gewoon achter je aan naar binnen. Voor je het weet, ploft rouw nog voor je zelf kunt gaan zitten op de bank. Tadaa! Ik ben er! Wat gaan we doen deze week? Heb je ook nog tijd voor mij?

Rouwen op vakantie

Ik weet nog hoe we zelf rouw meenamen op vakantie, die eerste keren. Niet bewust. Het was er gewoon. Jij bent je verhaal. Dus ook je verlies, ook je rouw, reist met je mee. We probeerden er handen en voeten aan te geven. We namen een foto en knuffel mee van Aimée, een zak vol waxinelichtjes om het licht te laten branden. En waar wij gingen, ging haar knuffel mee. Zo was ze er toch een beetje bij.

Inmiddels blijft haar knuffel meestal thuis. Haar foto reist nog mee. En eigenlijk... past dit precies bij het verloop van onze rouw. Langzaam sleet het in. Vond het zijn weg in ons leven. Werd het onderdeel van alles. Niet meer als een groot blok op de weg, maar bijna als vanzelfsprekend aanwezig. Onderdeel van ons. Waar wij gaan, loopt zij onzichtbaar met ons mee. Steeds minder staan we stil bij hoe het had moeten zijn, hoe het had kunnen zijn. Dit is hoe het is. Dit is realiteit. Dit is ons leven. Wij met ons drieën. Zij onzichtbaar aanwezig, verweven in ons.

Misschien reis jij nu wel voor het eerst met rouw. Heb niet de illusie dat je haar negeert. Thuislaat. Verwelkom rouw. Geef haar ruimte. Vertel haar dat je haar wel kunt schieten. Dat je baalt van haar gezelschap. Maar jullie het nu toch samen te doen hebben. En zoek wat jíj daarin nodig hebt.

Dit is leven

Zo mijmerend in de zon realiseer ik mij vooral dat de kunst van het leven is dat je het leven in al zijn facetten aanvaard. Met alle risico's van dien. Want ook op dit moment zijn er mensen die verliezen. Het kan altijd die laatste keer zijn. En hoe gek het ook klinkt, ik ben dankbaar dat onze rouw dát gevoel heeft wakker gekust. Die bewustwording. Dit is leven. Dit is waar leven over gaat.

Samenzijn. Stilstaan bij hoe het écht met je gaat. Wat je écht nodig hebt. En daar dan voor kiezen. Doen wat goed voelt. Wat je nodig hebt. Ook als dat soms tegen de verwachtingen van anderen ingaat. Het anderen teleurstelt. Maar jij daardoor wel zuiver en dicht bij jezelf blijft. 

Dit is leven. Je bewust zijn van de vrijheid die we ervaren. Het grote kado dat we tijd mogen doorbrengen met elkaar. Tijd waar we gerust een beetje mee mogen knoeien, maar waarbij we ons steeds opnieuw voor ogen houden wat er écht toe doet. Of je nu werkt of vakantie hebt. Een baan hebt of thuis bent. 

Dus lanterfant. Ontdek. Onderzoek wat voor jóu belangrijk is. Aanvaard de risico's. Rouw. En leef.

De tijd van rouw en de tijd van de klok

Rouwen houdt zich niet aan de klok. Rouwen let niet op de tijd. Voelt geen deadline. Viert geen vakantie. Het gaat zijn gang. Dwars door alles heen. En DAT is leven.
Ik vertel je er nog veel meer over op 22 september, in de masterclass met workshop binnen De vRouwclub. Wil jij daarbij zijn? Meld je dan snel aan voor De vRouwclub.